Áskorun til Forseta Íslands um afsögn

Það hefði verið einfalt fyrir forsetann að finna rökstuðning fyrir hvorri niðurstöðunni sem væri, en hann kaus að taka málstað auðvaldsins.
Forsetinn vildi meina að lögin snérust ekki um nógu mikla grundvallarbreytingu, heldur einungis einhverja upphæð.
Svo skrifaði hann undir áframhaldandi niðurskurði og uppsagnir. Niðurrif velferðarþjóðfélagsins, áframhaldandi niðurskurð í menntakerfinu, vegakerfinu, öllum ríkisrekstri.
Hann skrifaði undir að taka til baka breytingar sem höfðu verið gerðar eftir mikla vinnu og baráttu með hagsmuni almennings að leiðarljósi þó mikið hafi verið dregið úr til að sætta útgerðina.
Hann skrifaði undir áframhaldandi björgunarhringi til illa rekinna útgerða.
Hann staðfesti þverrandi trú fólks á möguleikum lýðræðis.
Þetta gerði hann á tímum sem við megum síst við því, rétt byrjuð að ná okkur eftir niðursveiflu og sáum fram á að geta byrjað að vinna til baka það sem glataðist í hruninu.
Fiskurinn er okkar olía. Íslendingar allir gætu haft það ágætt ef auðlindinni væri þannig ráðstafað. Í staðinn hafa örfáir það glæpsamlega frábært á meðan við hin höldum áfram að gefa eftir það sem hefur áunnist í stéttabaráttunni í gegnum tíðina.
Forsetinn er orðinn broddborgarasleikja sem felur innihaldsleysi málflutnings síns á bak við uppskrúfaða þjóðernishyggju.

Ég batt ákveðnar vonir við að hann yrði silfurskeiðastjórninni jafn erfiður ljár í þúfu og hann var þeirri síðustu, en það virðist ekki ætla að ganga eftir. Hann staðfestir í staðinn guðföðurhlutverk sitt.

Þess vegna skora ég á hann að hætta.